***) Agger – Grou (NL)

 Beste lezers, helaas moesten we nu onze reis vanwege familieomstandigheden onderbreken en naar Friesland gaan. We weten nog niet, wanneer en hoe het verder gaat, maar over de laatste dagen wil ik nog even verslag uitbrengen.

’s Avonds wilden wij nog in het restaurant, dat we onderweg gezien hadden, eten, maar het is op het moment alleen van vrijdag t/m zondag open, en het was maandag. Just our luck! Sandwiches in de tent dus.

Over nacht was de wind nauwelijks minder geworden, dus belsoten we, een dag langer te blijven. Bij de receptie vonden ze het ook heel verstandig.

Toen ik naar de keuken wilde, zag ik dat in het struikgewas naast de caravan tegenover ons tent rook opsteeg. Ik riep Peter, en net toen hij om de hoek gerend kwam, kwamen ook twee medewerkers, die de rok gezien hadden, om het vuurtje, dat gelukkig niet groot was, te blussen.

Later, toen we in de keuken ons müsli aan het eten waren, kwam een van de twee, een stoere viking met lang haar, naar binnen en begon, ons te ondervragen: „Did you grill?“ – „No.“ – „Did you grill yesterday?“- „No.“ – „Did you throw something away?“ – „No.“ Hij kwam tot de conclusie, dat de bewoners van de caravan aan het einde van hun weekendbezoek de as van hun barbecue in de struiken gegooid hadden. Waarschijnlijk was door de sterke wind weer een vonk ontstoken. Doordat het hier niet bepaald droog is, duurde het tot dinsdagmorgen, voordat het gras begon te smeulen. Dat had behoorlijk mis kunnen gaan!

Na het ontbijt pakten we ons warm in en gingen tegen de wind in, die nog steeds behoorlijk tekeer ging, naar Agger. Daar ontdekten we, dat er een supermarkt was – altijd een geruststelling. We gingen over de duinen naar het lege strand en keken aandachtig naar het geweldige schouwspel van de hoge golven, die tegen de stegen en op het strand donderden. De zee dwingt soms behoorlijk respect af!

Daarna slenterden wij nog door het dorpje en de lege wijk met vakantiehuizen, deden onze boodschappen en gingen weer terug naar de camping. Inmiddels was de wind voldiende afgezwakt, dat we buiten konden zitten en lezen en later TV kijken (ze hebben 2 Duitse zenders op het net).

De volgende ochtend was de wind wat afgezwakt, zodat we verder konden. We fietsten tot aan de haven, waar we met de veerboot naar Tyboron voeren. Dat bootje bewoog toch behoorlijk op de golven.

Aan de andere kant gingen we niet door de duinen, maar volgden de hoofdstraat, waar het hoger gelegen spoor nog wat bescherming bood. In Torsminde, een klein dorpje op de landtong, gingen we op de Camping staan. Daarna gingen we in de haven vis eten.

De volgende dag fietsten we door naar Ringkobing. Door de wind en mijn knie, dat weer eens moeilijk deed, ging het helaas niet bepaald snel. De Camping aan de haven, waar we 15 jaar geleden gestaan hadden, bestaat nu niet meer, dus moesten we een paar kilometer verder het bos in, waar een Camping met Nederlandse eigenaren is. Op deze plaats midden in het bos verdwaalde ik in het begin meerdere keren.

Op de volgende dag gingen we naar het station, om de terugreis naar Nederland te regelen. De mevrouw achter de balie vond het wat meoilijk, zodat we afspraken, later teug te komen, nadat zij hulp van een collega had gehad. In de tussentijd bezochten we de kerk en het museum, waar ze een tijdenlijke tentoonstelling over de Groenlandexpeditie vna 1906- 08 hadden. Met de kaartjes was et gelukt, en w kregen ca. twee meter tickets en reserveringen mee.

De volgende dag moesten we afscheid nemen van Denemarken en ging het richting Nederland. De eerste trein had al vertraging, maar gelukkig misten we geen enkele aansluiting. Omdat we vanwege wegkzaamheden aan het spoor in NL geen goede aansluiting zouden hebben, mochten we van de twee conducteurs nog tot een goed overstappunt in de internationale trein blijven zitten. Bedankt – dat scheelde weer veel tijd!

De laatste 20 km moesten we nog fietsen, en tegen half 10 bereikten we het huis van onze vriend, waar we even blijven.

Er zullen ongetwijfeld nog verdere grenswandelingen hier in Friesland volgen. Het blijft dus wel de moeite waard, om even te komen kijken.