***) Tentwissel, onweer, zeehonden en kunst

Dan was het tijd, om Egmond te verlaten, ook al hadden we niet echt zin en treuzelden bij het ontbijt. Maar om tien uur vertrokken we dan toch met lichte motregen. Deze werd in de loop van de ochtend steeds sterker, maar gelukkig hadden we den wind mee. Bij Schoorl was de weg afgesloten, zodat we een behoorlijk stuk buitenom moesten. Maar gelukkig hadden we de wind mee.
Toen we Den Oever bereikt hadden, was de regen gestopt, en we deden droge kleren aan, om over de Afluitdijk te fietsen. Een paar jaar geleden hebben we dat bij regen gedaan, en daar is echt geen lol aan, je kunt nergens schuilen. Maar nu was het droog en voor de wind ging het nogal vlot.
In Witmarsum kwamen we bijna gelijktijdig met andere fietsers aan, zodat de buren in hun stacaravans ervan overtuigd waren, dat we bij elkaar hoorden. Natuurlijk wisselden we uitgebreid ervaringen uit.
Helaas waren ook de nieuwe tentstokken bijna stuk, zodat ik op maandag met de trein terug naar huis ging, om onze oude tent op te halen. De oude tent is weliswaar war zwaarder en de ruimteverdeling is minder goed, maar de stokken hebben al een paar stormen doorstaan! Peter repareerde inmiddels onze fietsen en deed een paar klusjes bij zijn moeder. Zij waste en streek ondertussen zijn broek, die onder de kettingvet zat.
Ons huis staat nog, en onze buren hebben nu een huis gevonden, waar ze ook hun bijen kunnen onderbrengen. Binnenkort zullen ze verhuizen. We zullen ze missen, maar we gunnen het hun van harte.
In de bus naar het station was een moeder met een meisje van ongeveer drie. Het kind wilde niet in de buggy blijven zitten en maakte een hoop lawaai. Ik moest natuurlijk aan de bekende condoom-reclame denken. De jonge buschauffeur was zo van zijn stuk gebracht, dat hij bijna een halte miste. Misschien wordt hij binnekort vader?
Bij het opzetten van de tent vonden wi in de binnentent nog een paar sokken van Peter, die er blijkbaar al bijna drie jaar liggen. Toch wel een nominatie, vind ik. De andere tent leiten we bij Peters ouders achter.
De volgende dag was het snikheet en eigenlijk te benauwd om te fietsen, dus hielden we het in Ternaard voor gezien. ’s Avonds kwam dan eindelijk het aangekondigde onweer, en dat was geen kleintje!  De tent bleef mooi overeind en droog.
Dan fiesten we naar Pieterburen, om de zeehondenopvang te bezoeken. Daar worden gewonde zeehonden of kleintjes die hun moeder kwijtgeraakt zijn, zgn. huilers, onderzocht, verzorgd en later weer vrijgelaten. Uit de resultaten van het onderzoek worden tevens weer conclusies over de algehele toestand van de waddenzee getrokken. Er wordt weleens gezegd, dat je de zeehonden eigenlijk niet moet opvangen, maar de natuur zijn gang moet laten gaan. Maar als je echt van natuur wilt spreken, zou je ook bebouwing, industrie, scheepvaart en visserij aan en in het wad moeten verbieden, want die brengen de zeehonden tenslotte in de problemen!
Terug op de camping bezocht ik noch de beeldentuin daarnaast. De eigenaar en kunstenaar gaf me een rondleiding. Zijn beelden en schiderijen zijn in een prachtige tuin geïntegreerd. Ik mocht ook foto’s nemen en ze in mijn blog zetten. Naast de schilderijen in zijn atelier hangt ook een kalender, waarin hij opschrijft, hoeveel slakken hij per dag vernietigt heeft – het leed van de tuinman.